AΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΤΗ - ΠΩΛΗΣΗ ΡΑΠΤΟΜΗΧΑΝΗΣ ΣΤΕΦΘΗΚΕ ΑΠΟ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!! ~~~Μικρη καλοκαιρινη ιστορια

Το να προσφερεις ενα προιον και ο αλλος να δεχεται να προσφερει χρηματα για να το αποκτησει σου προσφερει μια ιδιοτυπη -και τελειως πρωτογνωρη για μενα- ικανοποιηση!! Εχετε ιδεα τι εννοω?? Και ακομη πιο περιεργο το συναισθημα να βρισκεις αγοραστη μεσω ενος απροσωπου σαιτ δημοπρασιων και αγοραπωλησιων!!

Να πως ηρθαν τα πραγματα: Εμεινα καμποσες μερες στο εξοχικο ενος φιλου -οπου ομολογουμενως περασα τοσο ομορφα , ξεκαρδιστηκα τοσες φορες που εκανα κοιλιακους απτο γελιο. Καθως ομως φημιζομαι για την αφηρημαδα μου αφησα πισω στην πολυβοη και πνιγηρη Αθηνα ενα πολυτιμο gadget: τον φορτιστη του κινητου μου!! Τις δυο πρωτες μερες τα πραγματα εβαιναν καλως και η απουσια του δεν εγινε αισθητη. Συντομα ομως ο σπαστικος ηχος της ειδοποιησης "χαμηλη μπαταρια" με παρακινησε να τον αναζητησω. Οπως ηταν φυσικο, οταν καταλαβα οτι τον ξεχασα και αφου ανακαλυψα οτι κανεις στο σπιτι δεν ειχε τον ιδιο τυπο κινητου (συνεπως και φορτιστη) με μενα, αφησα την επικοινωνια μου με τον "εξω" κοσμο κατα μερους και αφεθηκα στις απολαυσεις των καλοκαιρινων διακοπων. Πεντε μερες μενουν ακομα. Τι στο καλο...? Ο πρωθυπουργος θα με παρει τηλεφωνο..?? Θα περιμενω.

Και ετσι, γυριζοντας στην Αθηνα, "τάϊσα" την μικρη πολυτιμη συσκευη με ηλεκτρικη ενεργεια, και εκεινη αφησε επιτελους τα πεισματα κατα μερους και μου μιλησε: "εχετε 17 νεες κλησεις: χαρης, ευαγγελια, χαρης, χαρης, φανούμπι,..." και μετα τρεις συνεχομενες φορες ενα νουμερο 2294... Μα καλα, απο που με πηραν τηλεφωνο?

Ντιν,..Ντιν,...Καλει.
"Ναι γεια σας, ειδα στο κινητο μου την κληση σας,... με πηρατε τηλεφωνο..?? Α μαλιστα! Για την ραπτομηχανη..? Βεβαιως και γινεται!! Θελετε να συνατηθουμε?? ... Αχα.. Ραφηνα, στις 18:00!! Ωραια ευχαριστω πολυ!! Να στε καλα. Γεια σας."

Ηταν η επισφραγγιση μιας επιτυχημενης πωλησης.

Το ιδιο απογευμα με βρηκε να περιπλανιεμαι στα λιμανακια της ανατολικης αττικης, κοντα στο σπιτι της αγοραστριας μου. Ειχα βαλει στοιχηματα με την αδερφη μου: πως λες να ειναι? Εγω την εκοψα γυρω στα 50 απ'τη χροια της φωνης της, μπορει και λιγο παραπανω. Εγω λεω μελαχρινη. Σιγουρα μελαχρινη. Α, και ελαφρως κοντοχοντρη. Γλυκια. Και μαλλον σγουρομαλλα.

Ολως παραδοξως η περιγραφη αποδειχτηκε αναπαντεχα λεπτομερης και ευστοχη! Να παρει, σκεφτηκα γελωντας, τωρα χρωσταω καφε στην αδερφη μου. Το προσχαρο ομως προσωπο της κυριας λιτσας, της γυναικας που δεχτηκε να αγορασει την μηχανη μου, με επανεφερε στο παρον καθως εκεινη με οδηγουσε στο τοπο που θα γινοταν η ανταλλαγη. προσπερασα κατι δεντρακια, ανεβηκαμε μερικα σκαλια και βγηκαμε σε μια τσιμεντενια ταρατσα, ολο σιδερα, ξυλα και εργαλεια μαραγκου. καθισαμε στο μικρο πλαστικο τραπεζακι και η θεα αντισταθμισε αμεσως καθε προηγουμενη εντυπωση: η Αθηνα και η Θαλασσα.

Καφε, πορτοκαλαδα, ποτο?? Νερακι ευχαριστω.
Παρατηρησα με ενδιαφερον οτι στην ακρη του τραπεζιου λιαζοντουσαν μερικα φυλλαδια, σαν πρωτοτυπα συγγραφικου μυθιστορηματος. Ο αντρας της κυριας Λιτσας, ηλιοκαμενος και γκριζομαλης, κοντα στην ηλικια της συνταξης και σαφως χειρωνακτικα εργαζομενος, με καλωσορισε, ακουμπισε την κουτα με την μηχανη κατω και μου προσφερε θεση διπλα στην ασυγκριτη θεα της δροσερης "φωλιας" που ειχαν δημιουργησει στην ταρατσα τους.

Η ωρα κυλισε με ευχαριστη συζητηση για τα ενδιαφεροντα μου, την σχολη που περασα, το πώς εφτασε στα χερια μου η μηχανη, πώς αποφασισα να την πουλησω, πώς αποφασισαν να την αγορασουν. Αποδειχτηκε οτι η μηχανη μου θα προοριζοταν για δωρο σε καποιο γαμο και πως η κυρια Λιτσα ειχε ηδη δικια της μηχανη. Και μετα συνεβει κατι αστειο. Το νερακι μου και οι καφεδες ξεπροβαλαν στην ακρη της ταρατσας μονα τους, με τροπο μαγικο, μεσα σε μια κατασκευη που θυμιζε ξυλινο σπιτι για πουλια στο μεγεθος κομοδινου. Το "ξυλοσπιτο" ανεβηκε μονο του μεχρι πανω, με την βοηθεια ενος συστηματος τροχαλιων και συρματοσχοινων και ηλεκτρικης ενεργειας.

Ενθουσιαστηκα! Αυτο παλι πού το βρηκανε?? Τελικα ο αντρας της κυριας Λιτσας μου εξηγησε πως ο ιδιος ειχε σκαρφιστει την πατεντα και το κατασκευασε με τα χερια του. Αγαπα πολυ την ξυλουργια μου ειπε, και εγω καταλαβα που χρησιμευαν ολα εκεινα τα υλικα και τα εργαλεια που κοσμουσαν την τσιμεντενια ταρατσα.Με αφελεια ρωτησα αν το επαγγελμα του ειναι ξυλουργος ή οικοδομος, αλλα η απαντηση με εξεπληξε. "Υπαλληλος στον ΟΤΕ ειμαι κοπελα μου!απαντησε καλοκαρδα. Νομιζεις πως γινετε παντα να ζησεις κανοντας αυτο που αγαπας??"


"Εγω ποτε δεν τα σηκωνα τα γραμματα. Βιβλιο λογοτεχνικο δεν διαβασα ποτε μου. Προτιμω τα εργαλεια." Κουνησε νωχελικα το γκριζο κεφαλι του.
"Κι ομως", ξεροκαταπιε μια γουλια καφε,"τον τελευταιο χρονο τελειωσα μονορουφι εννια!!Και ξερεις γιατι? Χαρη στη Λιτσα!" Παλι αναρωτηθηκα με αφελεια τι εννοει αλλα η απαντηση ηρθε γρηγορα απο μονη της.

"Λιτσα Καραμπινη. Η γυναικα μου ειναι συγγραφεας."

Ενα παιδιαστικο πλατυ χαμογελο διαγραφθηκε στο προσωπο μου. Συγγραφεας?!! Α...!! Τι ομορφο, τι επικο επαγγελμα! Και ποσο δυσκολο να το ακολουθησει κανεις και να ζησει απο αυτο! Λιτσα Καραμπινη?? Κριμα, δεν σας εχω ακουστα!!"Λιτσα, φερε στο κοριτσι κανενα βιβλιο σου να διαβασει!!"

Το γλυκο απογεμα κυλισε, και οταν ηλιος αρχισε να παιρνει χρωμα απο μαρμελαδα κυδωνι, ανακοινωσα ευγενικα οτι ειχε ερθει η ωρα να φυγω. Η αγοραστρια μου ελεγξε -φανταστειτε!μονο τοτε στο τελος- την ραπτομηχανη, και σαφως ικανοποιημενη απο την αγορα και απο την καλη παρεα με αποχαιρετησε ασπαζοντας με, σαν αγαπημενη συγγενη.Αυτη και ο αντρας της με ξεπροβοδισαν και εγω κρατωντας στο ενα χερι το βιβλιο και στο αλλο την τσαντα που περιειχε την πληρωμη μου εφυγα.

Στον δρομο του γυρισμου το κεφαλι μου ηταν γεματο αναλαφρες σκεψεις, σαν να ειχε δεχτει πνοη απο ευνοϊκο ανεμο. Ξεφυλλισα το δωρο μου, το βιβλιο, και το ματι μου επεσε στην πρωτη σελιδα , οπου μια χειρογραφη αφιερωση ειχε ανθισει.
" Στην Ευγενια
με ολη μου την αγαπη
και την ευχη
να παραμεινει αυτο ακριβως
που θελει να ειναι η ιδια.
Ο Εαυτος της."