Πατρίδες...

"...Σαν των Φαιάκων το καράβ' η Φαντασία,
χωρίς να τη βοηθάν πανιά και λαμνοκόποι, κυλάει,
κι είναι στα βάθη της ψυχής μου τόποι πανάρχαιοι κι ασάλευτοι
σαν την Ασία, πεντάγνωμοι κι απόκοτοι σαν την Ευρώπη,
σα μαύρη γη Αφρική με σφίγγ' η απελπισία,
κρατώ μιαν άγρια μέσα μου Πολυνησία,
και πάντα ένα Κολόμβο παίρνω το κατόπι.
Και τα τεράστια της ζωής και τα λιοπύρια των τροπικών τα γνώρισα,
και με των πόλων τυλίχτηκα τα σάβανα,
και χίλια μύρια ταξίδια εμπρός μου ξάνοιξαν τον κόσμο όλο.
Και τ' είμαι;
Χόρτο ριζωμένο σ' ένα σβώλο απάνου,
που ξεφεύγει κι απ' τα κλαδευτήρια."

Κωστης Παλαμας


Δεν ειναι υπεροχο ποιημα? Δεν ειναι υπεροχο το πως, ενω οι τοποι που ταξιδευει ο ποιητης ειναι τοσο αντιφαντικοι μεταξυ τους, ο κα8ενας ταυτιζεται με μια πλευρα της ψυχης του?Με ενα κομματι του εαυτου του? Και το φοβερο ειναι ο Παλαμας δεν ταξιδεψε ποτε στο εξωτερικο. Ολα τα ταξιδια τα εκανε με τη δυναμη της φαντασιας του...
Η μαλλον οχι.Το πιο φοβερο ειναι στη τελευταια φραση, οπου ο "πολυταξιδεμενος" ποιητης,γεματος εμπειριες μεσα απο τις οποιες βρικε τον εαυτο του, συνειδητοποιει το ποσο ασημαντος, το ποσο μικρος ειναι...Τιποτα παρα ενα χορταρακι.